Herşey güzel olacak!

Şimdi şimdi bunu diyebiliyorum. Herşey güzel olacak...
Tabu bir konu mu yoksa nadir kişinin başına gelen bir durum olduğundan mı bilemiyorum ama postpartum depresyonu çok fazla konuşulan bir konu değil. Çoğu kadın gibi, ben baby blues'dan haberdardım. Ama postpartum depresyonu baby blues'dan çok farklı olduğunu bilmiyordum. Kadınların çoğu anne olduktan sonra hafif bir hüzün hisseder, mutlu olmasına rağmen kaygılar duyar ve ruh halinde değişikler yaşar. Bunun adı lohusa depresyonu. Bu durum bir hafta on gün içinde genellikle geçer. Fakat postpartum depresyonu çok daha ağır sorunlar ve daha çok depresyon belirtileri gösterir. Doğumdan sonra 6. haftadan sonra başlar ve aylarca hatta 1-2 sene sürebilir. Hem biyolojik hem psikososyal nedenlerden kaynaklanabilir. Bebeğinizde veya kendinize zarar verme isteğine kadar gidebilir malesef. Ama bu duruma kadar gelen kadın sayısı çok azdır.

Bunu anlatmak çok zor olsada hem anlatınca rahatlamak adına hem de başkalarının bu durumu bilmesi için yaşadıklarımı anlatıcam. İnsan kendisine yakıştırmıyor böyle birşeyi ama ben yaşadım bu depresyonu.
Nerden başlanır ki anlatmaya..
Durup durup ağlama krizleri, sürekli olumsuz düşünceler, kendimi suçlamalar, kötü bir anne olduğumu, bebeğimin beni sevmediğini hiç bir zaman sevmeyeceğini bile düşündüm. Sandığım gibi 2 ay içerisinde gitmeyen kilolar, değişen vücüdum, karnımdaki çatlaklar, bir bebeğin tüm zorlukları yanında bir de ilgi bekleyen bir eş, bir türlü peşimi bırakmayan bir yorgunluk, uykusuz geceler, perişan bir halde evin içinde dolaşmak, makyajsız saçı başı dağınık bir şekilde kocasına kapıyı açmak, arada bir gelen ve vicdanınızı sızlatan "yapmasamıydık" sorusu, ama yine de bebeğinizi herşeyden herkesten daha çok sevmek...

Allahım nasıl çıkıcaktım bu durumdan? Hep mi böyle hissedicektim! Eskiden yapmaktan keyif aldığım şeylerden artık mutlu olmuyordum, yanlız kalmaktan hep korkuyordum, bebeğime iyi bakmamaktan korkuyordum, ve daha neler neler... Anlatmakla bitmeyecek bir suru şey. Hiç pişman olmadım ama hep yoruldum boğuldum.. Kendimi çok yalnız hissettim. Herşey üzerime üzerime geliyordu sanki, herşeyden korkuyordum. Eski cesur, güleryüzlü, sosyal, şaka yapmayı seven, şımarık, delidolu Saliha gitmiş yerine ruh gibi dolaşan gülmek için kendini zorlayan, insanlardan uzaklaşan asosyal bir tip gelmişti...

Doğumdan bir kaç gün sonra bebeğimin ağır sarılık geçirdiğinde, doktorların, hemşirelerin. eş dostların bana "bu bebeğe hiç bakmamişsın, aç bırakmışsın" demesiyle mı başladı bilemiyorum ama derin bir mutsuzluk halindeydim..

Doğumdan sonra Türkiye'ye gelen ailemin gideceği zaman hayatımda çok nadir sarıldığım ablama sarılıp hüngür hüngür ağladım. Bırakmak istemiyordum onu. Babama uzun dakikalar sarılı kalıp ağladığımda gitme nolur gitme diye haykırmak istiyordum... Ama kimseye söylemedim, üzülsünler istemedim.

Yanı başımda bana muhtaç, sevgime, enerjime, merhametime muhtaç bir bebeğim vardı. Onun için güçlü olmalıydım. Ona hiç bir zaman hissettirmemeye çalıştım. Ona bakarken hep güldüm gözlerinin içine. Uyurken saatlerce seyrettim onu, ondan güç aldım ve başardım. Çünkü herşeye rağmen o beni mutlu edebilen tek varlıktı. Onun her bir gülüşü beni iyileştirmeye bir adımdı.
Bunu başarmama yardımcı olan iki kişi var. Biri oğlum, diğeri ablam. Kaybettiğim kendime olan güvenimi yerine getirmek için, tekrar mutlu olmam için elinden gelen hatta daha fazlasını yapıyor.
Ne olursa olsun, uzakta olsalar dahi, canım ailemin desteği çok ama çok önemli oldu bu sureçte.
Canım annem, canım babam, canım ablam ve kardeşlerim, bunları okuyacağınızı biliyorum. Hepinizi tahmin edemeyeceğiniz kadar çok seviyorum. Allah sizleri benden ve oğlumdan mahrum bırakmasın. Benim için yaptığınız bunca şeyden dolayı ne kadar teşekkür etsem az...

Psikolojik destek almayı düşündüm ama bunun sadece sevdiğim insanlarla, ailem ve arkadaşlarımın yardımıyla geçeceğini anladım. Ve tabi ki Allah'a dua ederek, Onun hic bir kulunu terketmeyeceğini bilerek...

Artık bu dönemi bitiriyorum. Artık hayatımı ele almanın zamanı geldi.
Bundan sonra herşey güzel olacak!